Bazen Günlük Gibi Yazsam, Sorun Olmaz Değil mi?

Doğrusu içimi döktüğüm günlük diye nitelendirebileceğim not defterlerim hep başucumda, yukarıda gözüken Ece Ajandası ise benzer ama daha resmi bir görüntü altında gizli günlük şeklinde hep çantamdadır.

İlk yazımda çok iddialı bir yaklaşımla bu blog bir günlük değildir efendim diye atıp tutmuştum. Son 2-3 yazıma bakıyorum da blogum sinsice ek bir günlük olma yolunda. Eh bunlar da "Deniz'in Kelimeleri" nitekim, olaylar böyle gelişti ise ne yapalım, yazmaya devam...



Benim için en önemli yeni yıl kararım "yazmak" bu sene, yazdıkça iyi hissediyorum, iyileşiyorum, mutlu oluyorum. En çok da gezdiğim, gördüğüm, sevdiğim yerleri yazmayı seviyorum. Fakat bu aralar ekonomik olarak yurt dışı seyahatlere, miskinlik olarak Kadıköy'den Taksim'e geçmeye bile kendimi hazır hissetmiyorum, dolayısı ile yazılar azaldıkça azalıyor.

Evet belki hayatım iş, ev, arkadaşlarım çevresinde ve yetişemediğim bir hızda devam ediyor ama arada mükemmel şeyler de oluyor!

En önemlisi yeni yılda en sevdiğimle bir ömür boyu sevgili ve hayat arkadaşı olmaya karar verdik.
Çok sevindik, çok mutlu olduk, bu aralar her gün biraz daha aşık olduk.
Tabi ben arada yine huysuzlandım. Mekan seçimi, ekonomik endişeler, peki ya balayı derken daha ilk aydan kendime ve malesef çevreme yeni krizler yarattım.

Az önce yine mekan seçimi ile ilgili kafama bir şeyleri takmışken, henüz sadece 1 aydır bu heyecanı yaşadığımızı ve yaklaşık yarısını kendimize zehir ettiğimi fark ettim. Suçlu arasam bulunacak belki çok kişi vardı ama mutsuz olmayı seçen tek kişi bendim işte.

Bu minik aydınlanmayı, unutmayayım, bir yerlere yazayım, benzer hisleri yaşadığımda dönüp okuyayım derken, günlüklerimden ziyade blogumu tercih ettim. Belki benim dışımda insanlar tarafından okundu diye sözümü tutmayı daha iyi beceririm.

Kendime not ve söz; mutluyum, mutlu kalacağım, mutlu olmayı seçiyorum.