Bu Aralar Ben...

Sıcaklardan bir rehavet çöktü sanırım, yine yazmayalı çok olmuş. Aix en Provance ve Avignon notlarımı, fotoğraflarımı hala derleyemedim, sözümü tutamadım. Bir merhaba diyeyim istedim.

Bu aralar yoğun bir şekilde iş, sevdiğimiz arkadaşlarımızın düğünleri, arada tedaviler ve bol sıcakla geçti. Çok şükür tatsız bir durum yok. Bu rutin koşturmacada biraz yorulduğumu hissediyorum, sonra aklıma elimin ayağımın tutmadığı o zor günler geliyor, bol bol şükrediyorum. Koşturmaktan söylenmek bile ne büyük lüks aslında.

Kendime verdiğim bazı sözler vardı, bir kısmını yapıyorum ama bir kısmına yetişemiyorum. Yetiştiği kadar demeyi öğreniyorum.

Hayır demeyi öğreniyorum. Önce ben demeyi yavaş yavaş öğreniyorum.

Sağlıklı beslenmeyi öğreniyorum, çorba yapabiliyorum mesela. (adım adım ilerliyorum bu konuda :))

Kafama sorunları daha az takmayı öğreniyorum, bakış açımı değiştirmeyi öğreniyorum.

Hastalık çağırmıyorum ama hayatta 3 aydan öte plan yapmıyorum. Doktora kontrole gittiğimde her şey yolunda 3 ay sonra görüşürüzü duyunca bir 3 ay daha plan yapıyorum.

Nazara inanmaya başladım, boncuklarla, elemterefişkemgözlereşiş diyerek geziyorum :)

Ufkumu açan kitaplar okuyorum, okudukça mutlu oluyorum.

Baskı kurmuyorum artık kendime, anlarda kalıyorum.

Başkalarının onayına daha az ihtiyaç duyuyorum, bunu da yeni yeni öğreniyorum.

Bambaşka bir insan olmuyorum, yine sevdiklerimin yanındayım, yine empati kuruyorum, yine pozitifim ama içten içe değişiyorum ve bu durum beni çok mutlu ediyor.

Haftaya tatilimiz var, blog instagram hesabıma fotoğraflarımı koyarım, takip ederseniz de çok mutlu olurum.

Zaten tatilden sonra en sevdiğim ay Eylül geliyor, yaşasın yeni kararlar zamanı!

Bu arada Ağustos başında ameliyat olmuştum, 1 yıl geçmiş. O zamanlar bu kadar yaşayabileceğimi, bu günleri görebileceğimi bile düşünmüyordum. Vay be... Çok çok şükrediyorum.